Vertrouwd

In de Frankensteeg lopen ze eerst achter me. Collega’s, vermoed ik. Of vriendinnen. Zo klinken ze. Ik houd even in ter hoogte van de schoenmaker, om het gesprek beter te kunnen verstaan. Daarna volg ik ze op de voet, tot ze bij Talamini linksaf slaan. Ik moet rechts. Het zou trouwens ook te veel opvallen als ik achter ze aan zou blijven lopen. Maar interessant was het.

‘Ben jij er nou al uit?’

‘Huh?’

‘Wat je gaat stemmen?’

‘Waarom begin je daar nou opeens over?!’

‘Door die man van net, toen ik je aanstootte.’

‘Huh?’

‘Dat leek toch net Wilders? Met die kuif? Ik dat dat je het begreep.’

‘Joh. Nee. Maar die ga ik écht niet stemmen hoor. Als je dat bedoelt.’

‘Dat bedoel ik niet. Ik vraag het gewoon. Wat wordt het? Of houd jij het geheim?’

‘Nee, echt niet. Ik heb geen geheimen. Maar ik twijfel. Ik vind het moeilijk.’

Bij deze zin waren we al bij de hakkenbar. Ik was te nieuwsgierig om ze niet te volgen, dat zei ik al, en achter ze aan lopend verstond ik ze makkelijker.

‘Waarom nou moeilijk?’

‘Ik heb zo’n stemwijzer gedaan, en daar kwamen rare partijen uit, waar ik helemaal niks mee heb.’

‘Welke dan?’

‘Lef. En Splinter. En de Piraten.’

‘Je meent het.’

‘Ik meen het. Geen hol aan, als je niet eens weet waarop je gaat stemmen.’

‘Maar je kunt die programma’s toch lezen?’

‘Van al die partijen? Nou nee, daar begin ik niet aan. Da’s me te veel gedoe. Wat stem jij dan?’

‘D66. Doe ik altijd. Alleen hield ik het vroeger wel geheim. Nu niet meer.’

‘O. Waarom dan? D66?’

‘Eigenlijk gewoon, omdat ik dat altijd doe. Het voelt vertrouwd.’

Helaas gaan de dames in deze fase van het gesprek weer huns weegs.

Ik heb de indruk dat de ene de andere nog wil doorvragen over dat vertrouwde. En of ze het partijprogramma van D66 dan wel heeft gelezen. En meer boeiends, ook omdat de andere van de ene vast en zeker meer wil weten van die rare partijen waar die ene het over had.

Maar mijn plicht roept.

Ik denk aan de verhitte discussies die mijn kinderen en ik voeren, met het oog op komende woensdag. Een is er stemgerechtigd, de ander nog niet, maar daarom niet minder op de hoogte en bevlogen in de meningenstrijd. Ik ervaar de tocht naar de stembus iedere keer weer als iets feestelijks, ik hoop dat ik dat in de loop van de jaren misschien een beetje op ze heb overgebracht.

Vlak bij het station doemt de nieuwerwetse reclamezuil met de verkiezingsposters op. Ik had mezelf er al eerder op betrapt dat ik de aangeplakte affiches zo mis, met de lijmribbels, de losse hoekjes en de scheurtjes. Als ik doordenk over het waarom, kom ik uit bij een bekend argument: het voelt vertrouwd.

Veel stemplezier woensdag!