Stedendriehoek
Nog geen week geleden legde schoonzus Marcia tarotkaarten voor mijn dochter. We zaten aan haar terrastafel in Zuid-Frankrijk. Ze begon met de vier van de Kristallen. Dit was de kaart die stond voor het wezen van de ziel, het onveranderlijke. Hij toonde de Boom van het Leven waarin een huis ontstond. Er wordt een nieuw bewustzijn opgebouwd las schoonzus. Als de mensen in Thailand een huis bouwen bouwen zij ook een kleine replica van dat huis met de bedoeling dat daar geesten in gaan wonen. Volgens oud gebruik worden beschermengelen van het gezin uitgenodigd en talismannen gemaakt die het vermogen hebben het licht van universele liefde en waarheid te laten schijnen. Hierdoor leven de mensen bewuster en kunnen ze hun innerlijke kracht ontwikkelen en hun eerbied voor het leven.’
De tekst ging nog een tijd door. Ik zat een paar meter verderop had mijn stoel in het licht van de zon geschoven en liet de woorden op me inwerken. Zag een miniatuurversie voor me van ons huis in de binnenstad zo’n veertienhonderd kilometer noordwaarts. Een verticaal geveltje met een lief lang klimopje of eigenlijk: wild wingerdje. Een garagepoortje naast een voordeurtje. Daarboven keukenraampjes muurankertjes de slaapkamerraampjes van mijn zoon.
Toen we ons huis betrokken had een vriend aangeboden het in te wijden. Hij is zenmeester en leidt geregeld meditatiesessies in de Wijngaardkerk. Voor de gelegenheid droeg hij een lang gewaad en hield-ie een dienblad voor zich met daarop wierook een kaars en takjes salie. Daarmee liep-ie op de trappen en door de vertrekken terwijl hij teksten prevelde soms half zong. Misschien dat we ook een minihuis kunnen knutselen in de geest van het Thaise talismannenritueel dacht ik in die Franse zon. En meteen daarna: de kinderen zien me aankomen. Ze vonden de boeddhistische inwijdingssessie al op het randje; laat staan dat ze een replica willen maken.
Inmiddels zit ik in mijn vertrouwde werkkamer terwijl ik terugdenk aan dit tarotmoment. Marcia woonde een tijd met mijn broer en hun kinderen in Marokko en nu weer in hun oude huis aan de voet van de Pyreneeën in de buurt van de Spaanse grens. Hun dorp ademt Catalaanse sferen.
Mijn broertje leeft helaas niet meer. Van zijn vrouw hoorden we over de ruige bootreis die ze ondernamen met Kaapverdië als doel die uiteindelijk in het Rifgebergte strandde. We bezochten het wilde paard dat vier kilometer verderop in een woest weiland staat zwommen in een snelstromende rivier vol schaatsenrijders – van die langpotige insecten wier aanwezigheid de zuiverheid van het water bevestigen – en we aten Catalaanse tapas.
En nu. Het grote lanterfanten is voorbij. Tarot- en ansichtkaarten zijn verruild voor schermen. Gemeentewerkers staan de Wij-gaan-weer-naar-school-spandoeken alweer te strijken filmhuis Luxor is gloednieuw heropend en de Warnsveldse Turbo Theo ligt bij te komen van zijn mega-prestatie. Ik knijp mijn ogen even dicht en zie nee: voel de grote goudgeel schijnende magistrale stralende zon. Ik ga bewuster leven en mijn innerlijke kracht ontwikkelen.
Met dank aan dichter Johnny van Doorn. En aan mijn schoonzus natuurlijk.
‘
