Stedendriehoek

Verlangen, dromen en herinnering aan de Maanbloem

Door Hans Beumer

n

Zittend op een bankje is het niet alleen koesteren in de eerste lentezon, maar ook nagenieten van de klanken en teksten van een van de laatste optredens van Flor de Luna. Daar keek ik vanochtend met verlangen naar uit, toen ik op weg was naar Epse. Het was de fietstocht naar het kerkje 200% waard:
Waardevolle gitaarklanken van Marcel Verheugd, de soms innemende, dan weer krachtige stem van Carla Koehorst en Manuela Verbeek met haar veelzijdige cello.

Het bleek een verrassend concert. Marcel, de initiatiefnemer en componist van het trio, begon zijn gevarieerde presentatie al met de aankondiging dat we het gekregen boekje wel opzij konden leggen. De gewijzigde programmering was een gevolg van de komende verandering voor het ensemble. De leden van het muziekgezelschap hebben besloten om na 12,5 jaar ieder op een eigen manier hun weg te gaan vervolgen. Jammer, want ze zijn inmiddels meer dan goed op elkaar ingespeeld. Ze kennen elkaars muzikale kuren voldoende om speels te improviseren, dat bleek voldoende tijdens het samenspel.

Saudade is een niet naar het Nederlands te vertalen woord. Het is de overgave aan het leven, waarvan je nooit weet welke kant het op gaat. Het is ook de vissersvrouw die rotsvast vertrouwt dat haar man terug zal keren van een woeste zee. Het dorp gelooft er niet in, maar zij roept: “voce são louco!”; dat ze gek zijn. Nog meer is het de adem van de mens die zingt van verlangen en eenzaamheid, schoonheid en melancholie. Die ongrijpbare traditie van de Portugese ziel wordt treffend uitgedragen door het drietal. En of het nu de Taag is of de IJssel, rivieren inspireren altijd weer de dichter en de componist. Stel je voor dat plotseling zouden stoppen met stromen. Dan zou de berg zakken en de liefde vervlakken. Dan zou ….

Saudade is een bitterzoet liefdesgevoel dat we allemaal kennen, maar wat in de traditie van Portugal zo treffend wordt uitgedragen in de dans en de meeslepende zang. Marcel heeft zich veelvuldig laten inspireren door minder bekenden als de Zutphense schrijver/dichter Bas Steman, maar ook door Fernando Lameirinhas, de Portugese componist/tekstschrijver, waar hij veelvuldig contact mee heeft. Hij heeft zelf in de loop van de jaren ook een aantal composities op zijn naam gezet die stuk voor stuk getuigen van een intense inleving in de overlevering van de Portugese cultuur. Carla liet horen dat ze in de cafés in Lissabon veel heeft geleerd en haar stem in de afgelopen jaren meer volgroeid is geworden. Ze laat het publiek tijdens het meeslepend optreden horen dat haar stem gewaagd is aan meer dan een klein kerkzaaltje. De nasleep van een griep gaf haar stem misschien juist wel die diepgang en het gedragene wat je bij deze muziek verwacht. De vakkundige celliste Manuela is helemaal door het oorspronkelijke duo opgenomen. Ze bracht ons niet alleen een gedicht een vertaling van een liedtekst. Op meerder momenten mochten we meezweven op de diepe klanken van haar snaarinstrument de ‘ondeugende oude jongen’ en een samenspel met de grootse gitaar van Marcel.

De hechtheid die de muzikanten in de afgelopen jaren hebben opgebouwd zullen niet alleen zij maar ook wij gaan missen. We mogen a coração ons hart nog één keer voor ze openstellen tijdens hun afscheidsconcert eind april in de Hanzehof. Het beloofd indrukwekkend te worden met een veelkoppig blaasorkest. Daarna kunnen we altijd nog troost vinden bij de 3 cd’s die de afgelopen jaren het licht zagen.
Tudo muda alles verandert; de tijden de seizoenen en de troubadours maar het biedt ook nieuwe kansen voor de leden van “De Maanbloem”. Ik blijf achter met mijn tedere verlangen naar zachtheid en zuiverheid voorbij aan dromen en herinneringen (Fernando Pessoa).”