Sport
Afgelopen zomer vertrok Jay Idzes bij Go Ahead Eagles. Na drie seizoenen in het rood-geel stapte de 23-jarige Idzes transfervrij over naar het Italiaanse Venezia FC. Hoe bevalt het in Italië en hoe kijkt hij terug op zijn tijd aan de Vetkampstraat? Tijd voor een uitgebreid interview met de voormalig Eagles-speler.
“Naar omstandigheden gaat het goed! Ik heb het fantastisch hier in Venetië, maar helaas ben ik al een maand geblesseerd. Ik heb een trombose in m’n schouder, erg vervelend. Het klinkt misschien wel wat heftiger als dat het in werkelijkheid is. Ik ben alweer begonnen met trainen en ben goed aan het herstellen. Hopelijk ben ik snel weer wedstrijdfit. Maar buiten dat heb ik het uitstekend naar mijn zin hier. Ik ben fijn opgevangen in het team, waardoor ik me al snel thuis voelde. Het is een team met veel verschillende nationaliteiten, dat is natuurlijk erg leuk, maar er zitten ook genoeg Italianen in. De voertaal in de kleedkamer is ook Italiaans en dat begin ik onderhand ook al aardig te leren. Ik zit hier nu 4 maanden en als je je best doet, leer je de taal best snel. Dat is ook essentieel om de tactiek en de besprekingen goed te kunnen begrijpen. Voor mij in het bijzonder is het extra goed om de taal te beheersen. Ik heb, net als in Deventer, een rol in het veld waar ik veel aan het coachen ben en dan zijn de Italiaanse aanwijzingen nodig om je verstaanbaar te maken aan je teamgenoten.”
“Dat kun je wel zeggen, ja! We wonen net buiten Venetië en ik kan niet anders zeggen dan dat het leven hier top is. Binnen de club is het hard werken en met z’n allen aan de bak, maar buiten de club en in de stad is de hele sfeer erg relaxed. Mensen genieten echt van het leven en om in zo’n stad te wonen is perfect. Ik ben daar erg blij mee, die kans is zeker niet voor iedereen weggelegd. Als profvoetballer heb je meer kans om dit soort buitenlandse avonturen aan te gaan en daar ben ik heel dankbaar voor. Aan het einde van het vorige seizoen was ik transfervrij en wilde ik een stap maken. Ik wist dat een stap richting het buitenland goed zou zijn voor mijn ontwikkeling, als voetballer en als mens. Daar ben ik echt van overtuigd. Je gooit jezelf in het diepe en je leert veel nieuwe dingen. Dat is tot nu toe ook wel gebleken. Ik ben hier met m’n vriendin gaan wonen en zij was er ook meteen heel enthousiast over. Dat is erg belangrijk, want je gaat zo’n avontuur natuurlijk samen aan.”
“Als team draaien we goed. Ons doel is duidelijk: promoveren naar de Serie A. We staan momenteel eerste en liggen dus mooi op schema. Persoonlijk ben ik ook tevreden tot dusver. Ik heb, mits fit, nagenoeg alles gespeeld en ontwikkel me erg goed als verdediger. In Italië is verdedigen echt een vak apart. Dat had ik natuurlijk al wel vaker gehoord, maar nu ervaar ik dat zelf. In de voorbereiding speelden we tegen NEC en toen sprak ik Bram Nuytinck, die jarenlang in Italië heeft gespeeld. Hij zei toen tegen mij: ‘je gaat de komende jaren zoveel nieuwe dingen leren, bereid je maar alvast voor!’ Hij had gelijk. Het zijn de kleine dingen waar zó gedetailleerd aandacht aan worden besteed. Je leert precies hoe je moet staan, hoe je rent, hoe je gaten dichtloopt, welke voet je als eerste waar neerzet als je moet draaien. Natuurlijk wordt dat in Nederland ook verteld, maar hier wordt er echt op gehamerd. Het wordt zo in je systeem gedrukt, het komt echt bij je binnen en daardoor leer je het ook goed. Ik merk nu al hoeveel progressie ik in dat opzicht heb doorgemaakt.
“Qua voetbal wel. Verdedigen wordt hier veel meer toegejuicht dan in Nederland. Als we met 1-0 voorstaan dan wordt er veel minder risico genomen met uitverdedigen dan ik gewend was. Bij een goede blok of tackle kan er even hard worden gejuicht als bij een doelpunt. Ik heb een paar keer gehad dat als ik dicht bij onze dug-out met een sliding de bal verover, de hele bank opspringt en begint te schreeuwen. Van de reservedoelman tot de fysiotherapeut. Het zit gewoon in ze geworteld. Je krijgt daar zoveel energie van als je aan het spelen bent. Het draait allemaal om winnen, je moet daar alles voor doen. Ook tijdens trainingen. Natuurlijk speel je vanuit een systeem en een tactiek, maar strijd staat altijd voorop. Voor een speler als mij is dat genieten, want daar houd ik zelf van. Ik kan me ook altijd goed verplaatsen als supporters dat op die manier beleven. Want het leeft hier wel onder de fans. Venetië is niet een voetbalstad zoals Milaan dat is, niet in die mate. Maar het stadion kan ongeveer 10.000 mensen kwijt en de trouwe aanhang is erg fanatiek. Vol passie worden we elke wedstrijd naar de overwinning gezongen. Dat is ook nodig, want in de Serie B kan het soms heel lastig zijn om door een verdediging heen te spelen. We zijn vaak favoriet in de wedstrijd, waardoor de tegenstander vaak met ‘het slot erop’ speelt. Dat hoort erbij en dat is wel heel anders dan hoe het in Nederland wordt beleefd. Het heeft ook wel z’n charme.”
“Inderdaad, die doet het ook fantastisch bij Bologna. Die speelt alles, echt supermooi om te zien. Ik heb heel veel contact met ‘Beuk’. Vanaf mij is het maar anderhalf uur rijden naar Bologna, maar we hebben nog geen tijd gehad om elkaar op te zoeken. Maar dat gaat zeker gebeuren! Het lijkt me fantastisch om een paar wedstrijdjes mee te pakken. Grappig hoe dat kan lopen, he? Eerst samen bij Go Ahead Eagles spelen, waarna hij de stap naar AZ wist te maken waardoor we elkaar veel minder zagen. Vervolgens maken we tegelijkertijd de stap naar Italië en kom je elkaar weer tegen. Heel mooi, zeker!”
“Zeker! Sinds kort kan ik opgeroepen worden voor het nationale elftal van Indonesië. In september ben ik naar Indonesië gevlogen om gesprekken te voeren met de bond, en de toekomstplannen zien er veelbelovend uit. Het proces van de neutralisatie is in gang gezet en ik kan niet wachten om mijn eerste interland te spelen. Het is natuurlijk een enorm land, er wonen 270 miljoen mensen, maar het is geen groot voetballand. Het heeft bijvoorbeeld nog nooit meegedaan op een WK. Maar ik denk dat het nationale elftal van Indonesië in een lift zit. Steeds meer jongens zoals ik, die deels Indonesisch zijn maar ook voor andere landen kunnen spelen, trekken ernaartoe. Dat kan een kettingreactie veroorzaken, net als dat bij Marokko gebeurde jaren geleden. Die hebben uiteindelijk de halve finale van het WK gehaald. Als er meer spelers voor een land kiezen, wordt het succesvoller en wordt het aantrekkelijk voor meer spelers. Mijn droom is om uiteindelijk op een WK uit te komen voor Indonesië. Hopelijk kan dat in 2026 al, dan mogen er iets meer landen meedoen dan normaal. We gaan het zien. Er ligt een mooi plan om Indonesië meer op de voetbalkaart te zetten en het niveau te verhogen. Het lijkt me fantastisch om daar onderdeel van uit te maken.
“Het was echt fantastische tijd. Het was aanvankelijk een mooie stap voor mij om van FC Eindhoven naar een wat grotere club te gaan. Een mooi bruggetje. Maar dat het zo goed zou uitpakken had ik van tevoren ook niet gedacht. Destijds werd de ambitie uitgesproken om binnen drie jaar te promoveren, maar dat werd allemaal even versneld. Binnen één jaar promoveerden we al. Het seizoen daarna speelden we door het opheffen van de coronamaatregelen eindelijk voor publiek. Want dat had ik in mijn eerste jaar door de coronaregels natuurlijk ook nog niet meegemaakt. De eerste indrukken van de sfeer in het stadion waren erg indrukwekkend, en dat is altijd zo gebleven. Vervolgens heb ik, mede door personele problemen binnen de selectie, de switch gemaakt van middenvelder naar verdediger en tot de dag van vandaag is dat een mooie switch gebleken. Al met al was het heel fijne, maar ook leerzame tijd. Het is mooi om te zien dat de lijn van de voorgaande jaren nu wordt doorgetrokken en dat de resultaten wederom goed zijn.”
“Poeh, dat is een goede vraag. Dan zou ik zeggen dat Go Ahead Eagles écht een club is van het volk en de stad Deventer écht leeft voor het voetbal. Waar iedereen enorm veel passie heeft en iedereen het voor elkaar én met elkaar doet. Eigenlijk kan ik zeggen wat ik wil, maar als je het niet hebt meegemaakt, heb je geen idee wat ik bedoel. Maar ik als persoon paste perfect in het Go Ahead-plaatje. Deventer is een stad waar veel arbeiders wonen, die de hele week hard en veel werken. Die mensen komen een paar uur in de week kijken naar ons. Dan vind ik dat je er op het veld echt alles uit moet halen wat erin zit. En als ze zien dat je dat als team doet, voel je de waardering en dat geeft alleen maar meer energie. Dat is een geweldige wisselwerking die je bijna nergens ziet. Het is een soort cultuur dat gevormd is binnen de club: je moet álles geven. Ik heb er intens van genoten.”
