Stemmen

De afgelopen tijd heb ik her en der wat cursussen mogen geven. Poëtisch denken, columns schrijven, gedichten analyseren, vrije verzen versus vaste vormen … van alles kwam voorbij. Het is gaaf om te zien wat schrijven met mensen kan doen. Ook met degenen die het nooit eerder deden en denken er niet zoveel affiniteit mee te hebben. Oké, ze kwamen wel naar zo’n cursus, maar nogal eens meegesleept aan de arm van hun gade.
Hoe dan ook, zelf werd ik opnieuw verrast door de poëzie. Had al tijden geen sonnet meer geschreven (u weet het wellicht: veertien regels: twee kwatrijnen, twee terzinen).
Hier is er een over onze politieke taak deze week.
Doen hè?!
Al is-ie blanco.
Ga stemmen.
En voel onze vrijheid.

Wijsheid haalde ik uit oosterse kwatrijnen.
Het taoïsme leerde me kalm te zijn, en vrij.
Maar hoe pas ik die theorie toe, nu ik mij
omringd weet door de galmende refreinen

van vele stemmen? Ze volgen me en komen
steeds dichterbij: van voor, van achter, van opzij.
Ze roepen luid, klinken steeds luider, en daarbij
verstoren ze mijn evenwichtig dromen

van beter leven, minder haast, een groener aarde.
Ik ben graag soepel, maar ga gebukt onder gewicht.
Hoe respecteer ik nu mijn normen en waarden?

Hoe kom ik tot mezelf en maak ik het weer licht?
Diep ademhalen en de zware taak aanvaarden:
het uitoefenen van ons democratisch recht – én plicht.