Tijd stolt

Een uil roept. Helder en donker, in de vallende avond. Dan is het stil. Een verre collega antwoordt, zo’n tien seconden later. Ook helder, maar lichter, met een hint vibrato. Ik zit op het terras bij de keukendeur, een jas over mijn schouders. Vorige week was een hemdje genoeg, zelfs om dit tijdstip. Koel en fris voelt de schemer nu.
De extreme temperaturen van de afgelopen periode galmen nog na in hoofd en geest. En in de natuur. Die is volstrekt ontploft. Per vierkante meter zijn minstens vijftig tinten groen te ontdekken in de bossen. Blauwe regen stort zich over veranda’s en langs dakranden naar beneden, bijen en hommels zoemen rond de toortsen in de kastanjes.

Vorige week, tijdens een van de warmste dagen, bevond ik me met een groep Zutphense vrouwen op de Bleek, de buitentuinen tussen het gerechtsgebouw en de Walburgiskerk. Ik vermoed

dat dit de meest gefotografeerde plek van ons stadje is, misschien wint Thonis Drogenap even verderop het nog net. De term ‘Bleek’ gaat terug naar het begin van de negentiende eeuw. De velden werden gebruikt om lakens te bleken. Dit gebeurde met een chemisch proces, waarbij het textiel op het gras werd gelegd, en door invloed van de zon gebleekt.

Die zon was er voldoende om een en ander te visualiseren, maar we werden nogal afgeleid door de flora op de historische plek. Ongelooflijk, wat een bloemen- en bloesempracht. Van akeleien in allerlei soorten en maten, tot vingerhoedskruid, koekoeksbloemen, lenteklokjes, kattenstaarten… waar we ook keken, de lente toonde zich in vol ornaat – voller kón niet. De schoonheid deed mijmeren. Ik dacht aan 4 en 5 mei, aan de geïnterviewden voor de Tweede Wereldoorlogsserie in deze krant, aan het bevrijdingscollege in Zwolle waar saxofonist Ric en ik een bijdrage doorheen mochten weven. En aan de vergankelijkheid van alles.

Tijd stolt
nooit
is een vloeiende
beweging van zichzelf
en niet in staat
om halt te houden
en niet van plan
om te beklijven
tijd stolt nooit.

Een klok slaat en even verderop
hoor ik de slagen van nóg een klok –
echo’s zijn het die de vraag herhalen
waar de tijd bleef en wat
we deden met de tijd en waar
de mensen zijn gebleven die we liefhadden
en hebben.

Tijd stolt
nooit
is een vloeiende
beweging van zichzelf
en niet in staat
om halt te houden
en niet van plan
om te beklijven
tijd stolt nooit.

Herinneren is niets meer
en niets minder
dan ophalen
wat je denkt
dat van jou
is geweest.