Strompelen

De meeste ongelukken gebeuren in huis, en in een oogwenk. De theorie kende ik al, en afgelopen week heeft de praktijk het andermaal bewezen. ‘Ik loop waar ik val en me op moet rapen.’ Het is een regel van de dichter Hans Andreus, uit een van zijn Sonnetten van de Kleine Waanzin. Ik denk er zo nu en dan aan, meestal in de overdrachtelijke zin. Toen ik onlangs van het overlooptrapje struikelde, kwam hij keihard naar binnen – deze keer in de letterlijke betekenis.
De kleine teen van mijn linkervoet sloeg dubbel. Ik voelde een paar seconden helemaal niets, leek verdoofd, daarna begon het. Zowel de pijn als de teen groeiden.

Nou weet ik dat ik eerder aankondigde over iets anders te berichten in dit hoekje. Een aantal lezers sprak me aan op het kerkasiel in Kampen. Iedereen had er weleens van vernomen, maar hoorde klokken luiden zonder klepels te kennen. Een beetje zoals ik, vorige week. De dienst waarin Mpho Tutu voorging, vrouw met een moeilijk uit te spreken naam en dochter van wijlen bisschop Tutu, was een boeiende. Niet op de manier waarop ik had verwacht dat-ie zou raken. Tutu hield geen vlammend betoog over de wereld die in brand staat, noch kwam ze met persoonlijke ontboezemingen. Ze las uit de bijbel, uit het evangelie van Lucas – het Paasverhaal. Daarnaast liep ze in een meditatieve stoet door de kerk, met een gevolg van zo’n vijftien belangstellenden, waaronder onze hond. Ook ging ze voor in gebed, vanzelfsprekend benoemde ze de situatie van de zogenoemde illegalen in ons land, aan wie het kerkasiel wordt opgedragen.

Inmiddels is het niet meer zo onbekend, het fenomeen kerkasiel. ‘Weet je wel dat dat waar jij was, op televisie is vanavond?’ appte iemand. ‘Humorvolle en doeltreffende aandacht voor het kerkasiel,’ schreef een ander. Wat bleek? Het programma Even tot hier, een kijkcijferkanon op de zaterdagavond, had het gezin dat in de Open Hof in Kampen toevlucht zocht, geportretteerd. Tv-kijkend Nederland kon op koningsdag kennismaken met de familieleden, die wegens hun geloofsovertuiging vluchtten uit Oezbekistan. De drie dochters hebben vergelijkbare namen met die van de prinsessen, en hun vader blijkt ook nog eens Aleksander te heten. Dat het kerkasiel werd aangestipt is geweldig; door de reportage weet opeens een aanzienlijk deel van Nederland wat er aan de hand is in Kampen.

Door mijn teen-incident kan ik er met extra aandacht naar kijken in de herhaling. Zo heb ik ook plotseling tijd voor andere zaken die er normaliter bij inschieten. Mijn oom in Londen bellen bijvoorbeeld, of een brief aan Ierse vrienden schrijven. Terwijl ik naar de keuken strompel om een kop thee te zetten, dringt weer eens tot me door hoe blij je kunt zijn wanneer je lijf naar behoren werkt. Mijn linkervoet is tijdelijk uit de running, wat kijk ik ernaar uit dat-ie er weer in zit.
Letterlijk.