Sanseveria’s

‘Nee hè,’ hoor ik mezelf zeggen. ‘Nu is het alweer moederdag, en het is net bevrijdingsdag geweest.’ Ik slik in dat de tijd voorbij raast, dat het me allemaal te snel gaat. Wanneer je dit soort dingen gaat zeggen, of denken, word je pas echt oud.

Dochter en ik zitten in de trein, op weg naar mijn moeder, naar haar oma. Die ligt in het ziekenhuis in Apeldoorn. Om de tijd kunstmatig te vertragen maak ik een hinkstapsprong door de afgelopen weken. Soms helpt het om stil te staan bij details uit het verleden. Dan maak je ze als het ware opnieuw mee. Ik beland in mijn hoofd weer op de kleedjesmarkt in Warnsveld.

Koningsdag. Het was zo’n dag waarop alles klopte. In het eerste kraampje – dochter zou zeggen: ‘Het lag linksvoor, het was letterlijk het eerste dingetje dat je kón kopen… en ja hoor, jij koopt het!’ – lonkte het boek van de Zutphense Piek Stor, die met dieren communiceert: In de stilte hoor je alles.

Voor een euro. Ze heeft met onze honden gepraat, sindsdien ben ik gebiologeerd.
Een paar passen verderop klonk geroep van rechts. ‘Eke!’ Odeke – ik ben haar echo – is de dochter van een vriendin uit Tonden. Ze stond met haar vriend Floris in een groene oase: het stel verkocht plantjes in allerlei soorten en maten.
Tomaten, basilicum, munt, pannenkoek- en etageplantjes, en veel meer. Het was een lust voor het oog, vooral omdat de twee twintigers zo betrokken en enthousiast met dat groen bezig waren. Zij had vooral contact met de klanten, gaf advies en deed de transacties. Hij noteerde in een schrift wat er verkocht werd en zocht zo nu en dan naar wisselgeld.

‘Het was leuk omdat we andere plantenliefhebbers aantrokken,’ begreep ik later van haar. ‘Zo was er een jongen van een jaar of negen, die een sanseveria wilde kopen. Hij had zijn passie voor stekken ontdekt en gehoord dat je die vermeerdert door de bladen te scheuren. Sowieso verkocht de sanseveria goed; veel mensen associëren hem met hun oma. Ook de jalapeño-pepers en de cayenne gingen hard. We zijn uitgenodigd om op de bijenmarkt in Dieren te gaan staan.’ Een reactie om vrolijk van te worden. Zoals gezegd, in mijn beleving was het een perfecte dag, met zon en vrolijke mensen. Gezelligheid die aan analoge jaren deed denken. Wanneer je dat zegt, word je oud.

Nu, een paar weken later, zoeven we door een zonnig landschap. Het weer kan je stemming bevestigen – als illustratie, maar ook vanwege het contrast. We voelen ons niet bepaald zonnig, op weg naar de afdeling neurologie. Ik besef dat het voor mijn moeder fijn zou zijn als ze in haar hoofd het omgekeerde kan doen van waar ik mee bezig ben: de tijd versnellen. Misschien dat het werkt om toekomstige scenario’s voor je geestesoog te projecteren. Of gewoon slapen.

Laten we hopen dat we binnenkort weer met haar op stap kunnen. Naar de bijenmarkt in Dieren bijvoorbeeld.