Stedendriehoek
Het dorp is prachtig. Niet dat ik iets heb tegen de stad – integendeel. De stad bruist, het laat je leven. Het dorp is puur. En hoe mooi ik het nu vind, des te moeilijker had ik het als kind. Ik was anders, te anders. Tyfushekel aan mensen die zichzelf ‘anders’ noemen, maar enfin. Ik ging niet mee met mode of meute. Was een wandelende prop met beugel. Ik zag overal verhalen en grappen. Maar bovenal was ik onzeker.
In het dorp kent ons, ons. We weten alles maar niets van elkaar. Grote vriendengroepen in keten. Vriendinnen die elkaar opmaken voor het uitgaan, vrienden die bij de buren in de pergola pissen. Wat droomde ik er van om bij zo een vriendengroep te horen. Normaal te zijn. Ook juf of automonteur te willen worden, ieder weekend met dezelfde club bij elkaar, op vakantie naar Blanes. Maar ik had het niet. Ik was de dikke outsider die in de stad op school zat, toch ging stappen in de dorpen en overal en nergens vrienden had. Losse vrienden. Ik kalkte mijn ogen gitzwart en viel op. Te veel, in een dorp. Er werd over me geluld, maar niet tegen me. Groepjes kirrende spijkerbroekjes lachten om mijn fluwelen gele ribbroek. Waar anderen droomden van Vinex en een kapperscarrière, sloot ik mijn ogen en stond ik in Carré. Grapjes te maken. Ondertussen schreef ik mijn vingers blauw. ‘Dat lukt nooit,’ prentte ik mezelf in. In de pas lopen! Doodongelukkig. Ik wandelde terwijl ik wilde hinkelen. Ik hing ‘Live, laugh, love’-bordjes op in mijn woning en besloot met frisse tegenzin van white-wash steigerhout te houden.
Nu zie ik de spijkerbroekenrelaties sneuvelen. De vriendengroepen tuimelen uit elkaar. Eigenlijk moesten ze elkaar al jaren niet. Maaike doet het met de beste vriend van haar man, Jos bakt stiekem bolletjes met de bakker. Josefien wil eigenlijk dolgraag vegan worden en Luuk laat eindelijk een hanekam scheren. Ze hebben allemaal één hele gemene deler: angst.
Het dorp is prachtig. Maar als kind en puber kan het er doodstil zijn. Pubers, laat je niet kisten. Als iedereen in zijn auto staat te ronken op de A1. In de file. Pak een alternatieve route. Ook al zegt de navigatie iets anders. Wees niet bang. De kronkels en uitzichten zijn prachtig. Je lacht je krom om de onverwachte hobbels. Trek je spijkerbroek uit en ga op (zij)weg.
Voor L
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
