Sport
Op donderdag 23 oktober bestond het All Stars-team van Go Ahead Eagles maar liefst tien jaar. Dat is tien jaar vol plezier, beweging en vooral: vriendschap. Voor Ton Kraayenzang, 78 jaar en vanaf het eerste uur betrokken bij de groep, betekent het veel meer dan alleen voetballen: “Het sociale contact is denk ik het mooiste wat er is.”
Op het heilige gras
Op zondag 27 oktober vierde het team zijn tienjarig jubileum. Tijdens de wedstrijd tegen Excelsior mocht de groep een ereronde lopen over het veld in De Adelaarshorst. “Ik heb zelf niet meegelopen, want dat lukt met mijn gezondheid niet meer”, aldus Ton. “Maar ik heb het rondje wel gezien op televisie, en ik was wel trots toen ik zo’n grote groep van Walking Football zag lopen. Dat we zelfs op het grote hoofdveld hebben gelopen, dat was voor de spelers geweldig. Ze waren er vrijdag nog niet over uitgepraat.”
Tijdens het jubileum werd de groep flink in het zonnetje gezet. “De jongens zijn goed verwend. Ze hebben een fijne avond beleefd met hapjes en drankjes. En op de vrijdag ervoor hebben ze in de kantine een grote taart aangesneden. Het was echt een feestdag.”
Zelf kijkt hij met warme gevoelens terug op tien bijzondere jaren. “Voor mij betekende het alles. Verjaardag op vrijdagmiddag, dat bestond niet bij ons.” Ton doelt op het feit dat de All Stars op vrijdag altijd hun trainingen afwerkt. “De vrijdagmiddag was voor mij, daar liet ik ook alles voor staan. Het betekende heel veel voor mij. Daarom heb ik er ook echt wel moeite mee dat het me niet meer lukt. Dat zijn dingen die je op latere leeftijd moet ervaren en dat gebeurt nou eenmaal zo. Maar ik ben blij dat ik er nog steeds bij mag zijn, al is het vanuit de dug-out.”
De beginjaren
Ton was er bijna vanaf het eerste moment bij. “Toen ik met Walking Football begon, was ik een jaar of tien, twaalf jonger”, vertelt hij. “Voor de tijd had ik al geïnformeerd bij Eagles, maar het Walking Football bleek toen nog niet doorgedrongen te zijn bij de club. Ik had toen contact met Irma Muskee, en zij zei: ‘Als het ooit zover komt dat we daarmee bezig gaan, dan bel ik je.’ En dat heeft ze ook gedaan.”
Wat begon met tien tot twaalf spelers groeide langzaam uit. “Totdat we een plekje kregen waar we ons nu nog steeds bevinden: bij DVV Go-Ahead. Daar hebben een heel warm welkom gekregen, en dan moet ik het bestuur van DVV-Go-Ahead de eer nageven. Zij hebben ons geweldig opgevangen. We trainen daar elke vrijdagmiddag met heel veel plezier, en na de tijd kunnen we er altijd terecht voor een bakje koffie.”
Een hechte groep
Hoewel Ton zelf door zijn gezondheid niet meer mee kan doen, blijft hij nauw betrokken bij de groep. “Ik mis het heel erg”, zegt hij. “Maar niet alleen het voetballen, ook het sociale contact wat je met elkaar hebt.” Hij benadrukt dat juist dat contact voor veel deelnemers het belangrijkste is. “Als iemand ziek is, wordt er altijd aan gedacht. Met een bloemetje of een fruitmandje. En als het ernstige gevallen zijn, dan houden we contact met de familie. We zijn echt een groep, een heel sociale groep.”
“Ik heb er ook veel vriendschappen aan overgehouden. Met name met Jan Toering, die zelf bij Go Ahead Eagles heeft gevoetbald. Wij liggen een beetje op dezelfde lijn en hebben dezelfde humor. En als ik een poosje heb dat ik niet mocht autorijden, dan staat Jan voor me klaar. En zulke dingen, die vriendschappen, zijn heel fijn.”
Tien jaar vol herinneringen
Ton vertelt dat Walking Football mensen letterlijk op de been houdt. “Ik vergelijk het altijd een beetje met een hond”, zegt hij. “Die moet eruit, ook bij slecht weer. En die houd je zelf ook op de been. Dat doet denk ik de groep Walking Football in Deventer ook. Je bent gammel in de botten, maar vies weer of niet: je gaat toch even naar de kantine toe. Ook al speel je niet mee, je gaat even naar het groepje toe. Dat is heel belangrijk. Dat houdt oudere mensen op de been.”
In de afgelopen tien jaar heeft Ton veel bijzondere momenten meegemaakt. “We hebben veel toernooien meegemaakt. In het begin waren dat nog twee, drie toernooien per jaar. Maar zoals ik nu zie en hoor van jongens, dan hebben ze de afgelopen jaar misschien wel tien, twaalf toernooien hebben gehad. Dat ontwikkelt zich geweldig.”
Ook zijn ze in het Olympisch Stadion geweest. “En dat je daar twee á driehonderd mensen ziet lopen in het stadion, dat is geweldig. Met de zwarte, grote bus van Go Ahead Eagles naar Amsterdam of Utrecht: dat is een belevenis voor iedereen.” De band met de club is sterk gebleven. “De betaalde tak heeft ons nooit in de steek gelaten, ze hebben altijd veel interesse getoond. Van Dop komt nog wel eens kijken en meerdere trainers van Eagles hebben wel eens een lezing voor ons gehouden. Het is geen concurrentie, maar een geweldige fijne samenwerking.”
Ton hoopt dat de groep nog lang doorgaat. “Ik wil de groep meegeven dat ze sowieso nog tien jaar op deze voet moeten doorgaan, als ik dat zelf nog mag beleven”, zegt hij. “Het zou mooi zijn als we misschien nog iets groter worden, dat er misschien nog een trainer bij komt. De groep kan op een gegeven moment zo groot worden dat Geo – onze trainer – dat alleen niet meer aankan.”
