Sport
Op donderdag 12 juni 2025 werd bekend dat Paul Simonis samen met Tristan Berghuis vertrok naar VfL Wolfsburg, waarna nog geen uur later Melvin Boel als nieuwe hoofdcoach werd gepresenteerd. In zijn kielzog: Rick Adjei, de nieuwe assistent-trainer van Go Ahead Eagles.
Ga er maar aan staan. Paul Simonis, Tristan Berghuis en de overige stafleden waren verantwoordelijk voor misschien wel het meest historische seizoen in de geschiedenis van Go Ahead Eagles. De hoofdtrainer gaat weg, de alom geroemde assistent-trainer neemt hij mee. “Ik zeg altijd: ‘Een nieuwe trainer komt óf als het slecht gaat, óf als het heel goed gaat”, begint Rick Adjei. “Bij ons was dat laatste het geval. Dat geeft een stevige basis, maar dat betekent ook dat er hoge verwachtingen zijn. Dan moet je niet ineens alles gaan omgooien. We hebben gekeken naar wat er goed ging en hoe we daarop verder konden bouwen. Natuurlijk willen we nieuwe dingen toevoegen, iedere trainer heeft zijn eigen accenten, maar dat moet wel zorgvuldig gebeuren.”
Rick was ook vorig jaar assistent-trainer van Melvin Boel, toen bij FC Dordrecht. Voor zijn aanstelling bij FC Dordrecht was Adjei werkzaam in het amateurvoetbal. Hij begon zijn loopbaan als hoofdtrainer bij Unitas, waar hij meerdere promoties en kampioenschappen behaalde. Daarna volgden periodes bij Kozakken Boys en SteDoCo. In de zomer van 2024 maakte hij de overstap naar Feyenoord, dat hem detacheerde naar Dordrecht als assistent-trainer. Daar werkte hij dus ook al samen met Boel.
Bij Go Ahead Eagles bleef de rest van de staf van het vorige seizoen nagenoeg intact. “Dat geeft continuïteit en dat is belangrijk. Maar nieuwe gezichten in de staf zorgen altijd voor verandering. In het begin moesten we een beetje zoeken naar hoe we elkaar aanvulden. Je moet elkaars taal leren te begrijpen en ontdekken wat iemand bedoelt en hoe je iemand moet benaderen. Dat schuurt soms, maar dat is helemaal niet erg. Sterker nog: dat is logisch. Het is zelfs nodig om elkaar beter te leren kennen. Ik merk dan ook dat de klik er nu steeds meer komt. Het is een proces en ik voel dat het positief aan het groeien is.”
En dat proces, daar zit het team nu zelf ook in. “Voetbal is een ontzettend dynamische wereld”, zegt Rick daarover. “Iedereen wil vandaag iets veranderen en morgen meteen het resultaat zien. Helaas werkt dat niet zo. Het kost tijd. Het hoort bij het vak, ook dat van de spelers. Maar dat kan soms keihard zijn. Zodra je als speler het shirt van je club aantrekt, gaat het vaak alleen nog maar om de prestaties. Waar je vandaan komt en hoelang je er al speelt, doet er al snel niet meer toe.” Rick ziet daar ook een rol in voor zichzelf. “Voor mij begint alles met de mens achter de speler. Ik zie eerst de persoon en dan pas de voetballer. In die volgorde. Veel spelers spelen onbewust een soort rol en ze laten niet hun ‘echte ik’ zien. Dat is zonde. Het is inherent aan het leven als profvoetballer: netjes doen tegen de trainer, lachen bij de pers. Vanbinnen voelen ze zich soms heel anders. Dat staat hun groei in de weg.”
“Ik investeer graag in de relaties met de spelers”, vervolgt hij. “Je probeert vertrouwen op te bouwen, zodat spelers weten dat ik ze als mens zie. En dat is altijd oprecht. Vanuit die basis kun je eerlijk zijn. En soms moet je fel zijn of iemand stevig aanspreken. Maar dat is nooit persoonlijk. Na bijvoorbeeld een training is dat gewoon weer weg en ben ik gewoon weer de Rick die met je praat. Dat onderscheid is voor mij heel belangrijk.”
Rick woont nog in Gorinchem, waar hij al een tijdje woont. “Ik rijd elke dag heen en weer naar Deventer. Dat is toch al gauw anderhalf uur rijden.” Rick is niet opgegroeid in Gorinchem. En ook niet in Nederland, en ook niet in Europa. “Ik ben geboren in Ghana en heb daar mijn eerste zes jaar gewoond. De jaren dat ik daar ben opgegroeid, hebben me gevormd tot wie ik nu ben. We hadden daar veel minder middelen dan dat we hier hebben, maar veel meer rust. Het leven in Ghana is eenvoudiger en mensen zijn er meer in het moment. In Nederland – en in veel andere westerse landen – is het leven vaak gehaaster en draait alles om deadlines en planningen. En zelf maak ik me daar soms ook schuldig aan, hoor. Je zult daar ook wel in moeten meegaan, maar ik heb altijd een rustige basis waar ik op terug kan vallen. Ik ben van mezelf kalm en nuchter, maar als het moet kan ik ook fel en gepassioneerd zijn. Dat contrast zie je ook terug in hoe ik werk: rustig buiten het veld, maar intens in het veld.”
“Af en toe ga ik nog terug naar Ghana, naar mijn roots. Een groot deel van mijn familie woont er nog steeds. Maar zelf zijn we toen ik zes jaar was naar Amsterdam verhuisd, en later naar Gorinchem.” In zijn jeugdjaren heeft Rick zijn liefde voor het voetbal gevonden. “Ik ben altijd een voetbaldier geweest”, aldus Adjei. “Uiteindelijk heb ik het geschopt tot de beloften van FC Den Bosch, dus vergeleken met de jongens hier heb ik zelf een bescheiden voetbalcarrière gehad. Op een gegeven moment degradeerde het eerste elftal van Den Bosch en moest er financieel ruimte worden gemaakt. Daarna ging ik spelen bij de topamateurs. Qua posities heb ik het hele veld gezien. Ik begon als spits, speelde later als middenvelder en werd soms centraal achterin neergezet. Met terugwerkende kracht ben ik daar blij mee. Het helpt me als trainer enorm, omdat ik spelers op meerdere posities kan coachen en begrijpen.”
Naast het voetbal heeft Rick Adjei altijd een maatschappelijke carrière gehad. “Vooral in de logistiek”, vertelt hij. “Daar heb ik leidinggevende functies gehad en heb ik veel moeten onderhandelen, bijvoorbeeld met rederijen over transport en prijzen. Op die manier heb ik veel geleerd over communicatie, relaties en het managen van mensen. Dat neem ik nu mee in het trainersvak.” En in dat trainersvak is Rick nog láng niet klaar. “De komende jaren wil ik mijn bijdrage leveren aan deze mooie club. Voor mij staat de volgorde altijd vast: eerst de club, dan het team en dan je eigen ambitie. Die volgorde houd ik aan bij spelers, maar ook bij mezelf. Mijn ambitie is om ooit weer hoofdtrainer te worden, maar voor nu wil ik vooral leren en mezelf verder ontwikkelen. Ik ben iemand die keuzes maakt op gevoel. Zo ben ik ook bij Go Ahead terechtgekomen. En het belang van Go Ahead Eagles gaat áltijd voor. Binnen dat grotere geheel is er ruimte om zelf te groeien.
“Maar het is een fantastische omgeving om in te werken”, glundert Rick. “Ook al zijn er nog wel dingen waar ik soms aan moet wennen, hoor. Ik heb nog nooit gewerkt in het oosten van het land en daar komt ook een andere cultuur bij kijken. Mensen hier zijn nuchter en af en toe wat minder direct dan in het westen van het land. Maar ik begin dat steeds meer te waarderen. Ik houd er sowieso wel van om nieuwe mensen te leren kennen, ook al kost het soms wat tijd.” Rick zit hier steeds meer op zijn plek en besluit met de hoopvolle woorden: “We gaan er echt wat moois van maken dit seizoen.”
