Sport
Een in het oog springend kenmerk van de huidige generatie profvoetballers in Nederland is hun totale gebrek aan zelfkritiek. Geleverde prestaties in het veld lopen zelden synchroon met al dan niet door hun entourage aangewakkerde gevoelens van eigenwaan. Nu de degradatie nadert, wijst een aantal pseudo-persoonlijkheden op het vermeende tactische (on)vermogen van Hans de Koning als misschien wel hoofdoorzaak voor de op handen zijnde terugkeer van Go Ahead Eagles in de Jupiler League.
De clubleiding had – naar verluidt – eerder moeten ingrijpen. Achteraf, als alle onheil al lang en breed is geschied, weet immers iedereen het altijd beter. Niets is makkelijker dan het eigen falen op anderen af te schuiven. Er moet tenslotte iemand dienen als Kop van Jut. In de voetballerij is het dan een erkend mechanisme om de trainer de laan uit te sturen. Een beduidend eenvoudiger en bovenal goedkopere oplossing dan een handvol kwaliteitsarme voetballers de wacht aan te zeggen.
Het doel van Go Ahead Eagles heette vanaf de eerste speeldag rechtstreekse degradatie te vermijden. Om dat te bereiken roeide Hans de Koning met de riemen die men hem gaf. De Koning klaagde niet, viel zijn spelers nooit publiekelijk af en accepteerde professioneel dat de clubleiding hem afrekende op de tegenvallende resultaten. Daar droeg hij als hoofdtrainer de eindverantwoording voor. Of het De Koning ook hoofdverantwoordelijk maakt voor de disbalans in de selectie, doet inmiddels niet meer ter zake.
Robert Maaskant doet het met hetzelfde materiaal allesbehalve beter. Of het bij een eerdere trainerswissel wél beter was gegaan, is koffiedik kijken. Dat voorzitter Lugt en puinruimer Maaskant zich recent beriepen op ‘Murphiaanse’ wetmatigheden, past vooral goed in hun eigen straatje. Voor het in twijfel trekken van de tactische vaardigheden van Hans de Koning geldt feitelijk hetzelfde.
Alsof de in maart de laan uitgestuurde trainer iets kon doen aan dat de beoogde ‘motoren’ Chris David en Sinan Bytiqi al veel te vroeg in het seizoen uitvielen. Alsof De Koning schuld had aan alle strafschoppen die Sander Fischer veroorzaakte. Alsof tactische ingrepen van De Koning hadden kunnen voorkomen dat Joey Groenbast of Rochdi Acenteh cruciale verdedigende fouten maakten. Alsof het De Koning aan te rekenen valt dat Leon de Kogel zijn opgeschroefde salaris geen moment waar maakte. Net zo min als het aan ondeugdelijke instructies van de aimabele trainer lag dat Sam Hendriks in Kerkrade een bal niet in een leeg doel schoof.
Elke trainer is zo goed (of slecht) als het materiaal waarover hij beschikt. Of het nu een oefenmeester van het oude stempel betreft of een vertegenwoordiger van de zogenaamde laptopgeneratie, maakt in dat kader geen enkel verschil. Natuurlijk heeft elke trainer zijn persoonlijke voorkeuren, desondanks mag iedereen gevoeglijk aannemen dat geen enkele trainer zijn beste spelers wekelijks op de reservebank zet. De enige twee trainers in het Nederlandse profvoetbal die spelers en ploegen aantoonbaar beter maken, werken in Utrecht en Amsterdam, niét in Deventer. Evenmin liep er in de Adelaarshorst iemand met een ‘Ted van Leeuwen’-achtig netwerk als het gaat om het rekruteren van voetballers met een toegevoegde waarde.
Organisatorisch heette Go Ahead Eagles beter toegerust te zijn op de Eredivisie dan na de promotie in 2013, zo viel alom te beluisteren. Wellicht hadden de beleidsbepalers het geld voor het salaris van een technisch manager of de kwart miljoen die ze – naar verluidt – jaarlijks spenderen aan het opleiden van talentvolle jeugdspelers voor topamateurclubs in de regio, toch beter kunnen besteden aan het aantrekken van een twee- of drietal ervaren, Eredivisiewaardige voetballers. Per saldo had het hoogstwaarschijnlijk meer opgeleverd.