Columnist zijn

‘Columnist zijn is tegenwoordig helemaal niet leuk meer’. Het was een verzuchting van een collega die drie keer per week een vaste plek in een landelijk verschijnend dagblad vult. Ik snap die moedeloosheid goed. Zeker bij diegenen die met hun opdrachtgever hebben afgesproken om voortdurend een mening te formuleren over ‘de toestand in de wereld’. Zij zien zich dag in dag uit gedwongen te treuren over de steeds grotere uitwassen op onze aardbol. Steeds meer landen worden geregeerd door aandachtsgeile narcisten, berekenende opportunisten, omhooggevallen techmiljardairs en gewetenloze dictators die alleen het eigenbelang voor ogen hebben. Als ze actief zijn in democratieën hebben we ze vaak nog zelf gekozen ook. Dan zitten we mooi opgezadeld met nauwelijks capabele bestuurders waarvan het blikveld niet verder reikt dan de volgende verkiezingen.
In andere landen gaat het er alleen om hoe de illegaal aan de macht gekomen sujetten, en de noodzakelijke kliek eromheen, aan de macht kunnen blijven. Het enige wat daarvoor nodig is, is om dit streven een beetje mooi te verpakken. Dat doen ze door de schijn te wekken dat ze voor het landsbelang opkomen. Die valse voorwendselen zijn voor wie maar even moeite wil doen, eenvoudig door te prikken. Toch blijven verrassend veel mensen er makkelijk intrappen. Of het interesseert ze gewoon geen bal. Als de benzineprijs maar niet omhoog gaat.
Gelukkig heb ik de vrijheid om op mijn plek ook over andere zaken te schrijven, en gedachtes die tijdens mijn dagelijkse ommetjes door de buurt zomaar het hoofd binnenvallen, ook aandacht te geven. Wereldschokkend? Meestal niet, maar daarom toch niet minder interessant? Een volgroeide eik aan het einde van de straat, een opvallende klant voor je in de rij voor de kassa, de late avondzon die een boerderij in zacht oranje strijklicht zet, twee hoogbejaarden die elkaar innig gearmd overeind houden, elk met een felgekleurde, volle boodschappentas in de vrije hand, alles kan aanleiding zijn voor een nieuwe column. Soms is iets waargebeurd, soms helemaal niet, veel vaker is het mengeling van fictie en realiteit. Die columnistenvrijheid zeg maar, die koester ik ten volle. Toegegeven, je houdt er de rest van de wereld niet altijd mee op gepaste afstand. Maar zo af en toe even de buitendeur dicht doen, daar is toch niks mis mee?