Stedendriehoek
Als man was je eeuwenlang veilig. Je positie op de maatschappelijke ladder was, zelfs voor de grootste nitwit, vanaf je geboorte automatisch hoger dan die van de vrouw. Daar hoefde je dus geen bal voor te doen. Je deelde de lakens uit, niet letterlijk natuurlijk, dat was nu juist vrouwenwerk, en alle privileges vielen geheid jouw kant op. Macht, status, geld, vrijheden.., Er kon ons mannen weinig gebeuren, dachten we overmoedig en we freewheelden rustig door…
De laatste decennia heeft zich binnen de westerse maatschappij echter een stille maar ongekende revolutie voorgedaan, zo definitief dat de voorheen zelfbewuste man aan zichzelf is gaan twijfelen en zijn bevoorrechte positie steeds meer ziet afbrokkelen.
Vrouwen studeren al decennia serieuzer en langer, waar mannen vaker voortijdig afhaken. Ze zijn dus gemiddeld steeds hoger opgeleid en dringen daarmee langzaam maar zeker door in alle voormalige mannenbastions. Denk aan het onderwijs, de medische wereld en nu ook in de Raden van Bestuur van de grote multinationals, een van de laatste hardcore mannenbolwerken. Er was toch sprake van een onzichtbaar glazen plafond dat vrouwen tegenhield de top te bereiken? Nou, kijk dan ook eens naar de onderkant van de samenleving. Dak- en thuislozen, zware alcoholisten, een oververtegenwoordiging in de criminaliteit en dus ook in de cel; dat zijn dus bijna allemaal mannen. Dit gaat helemaal fout, we schieten compleet door. Wat te doen? Dat de bordjes definitief zijn verhangen zou toch echt een issue voor het volgend kabinet moeten zijn, waarschijnlijk ook het allerlaatste met een man aan het roer.
Ik sprak er laatst over met onze huisarts, toen ik eigenlijk voor iets anders kwam. Het zat me hoog, de eroderende positie van de man. Ze kon me niet echt gerust stellen totdat ze eindigde met de vaststelling: “Maar jij redt het wel.” “Hoezo?”, vroeg ik verbaasd. “Nou, je vrouw heeft toch een goede baan…?”
