Stedendriehoek
Het is ochtend. Dauw op de bladeren. De zon schijnt voorzichtig door de geruite gordijntjes naar binnen. Het huis ruikt naar hout en wollen kleed. De boswachter zit op zijn rieten stoel met een krant en mokkie koffie. Zijn kennis over de natuur is met geen vulpen te beschrijven. In het bos wonen kabouters, al heeft hij ze zelf nog nooit gezien.
In Diepenveen wil de Landgoedorganisatie de boswachterswoning op Smets Rande slopen en er een nieuwe toko neerzetten. Een moderne werkplek. Vinex in het Sprookjesbos. Volgens de Landgoedorganisatie is het noodzakelijk om ook nieuwe gebouwen te bouwen. Het cluppie monumentenhoeders bestaat 754 jaar en wil over 754 jaar nog steeds bestaan. Daarom moeten er ‘nieuwe monumenten’ geschept worden, volgens woordvoerder. Het is alsof je de Dierenbescherming hoort roepen dat ze hopen dat er nog voldoende dieren worden mishandeld om voort te kunnen bestaan. Dat nieuwe monument schep je maar op een andere plek. Je gaat geen prachtig, lieflijk huisje omsodemieteren om er een nieuw werk-walhalla neer te zetten. Ik denk aan de muren van het huis. De gebinten. De schoorsteenmantel. Daar zijn zoveel gesprekken gevoerd, ruzies gemaakt en feesten gevierd. De kat zat in het raam bij zonsopgang, de hond had een kleedje bij de deur. Kon hij goed het fort bewaken. Maar het hondje is niet meer en nu nemen belangrijke meneren en mevrouwen beslissingen over het huis. De woning van de natuurkoning.
Alles komt terug in de mode. Retro interieurs. Hoge spijkerbroeken. Oude auto’s. Buiten spelen! We zijn continu op zoek naar verbetering maar komen altijd terug bij het oude. Over 100 jaar hebben we spijt dat zo’n karakteristiek huisje is platgegooid. Zelf woon ik in een monumentale boerderij en daar mag nog geen klapraam in het dak worden gezet. Allemaal begrijpelijk – maar moet er bij die monumentenstichtingen ook niet langer nagedacht worden? Over 754 jaar kun je juist trots zijn op het behouden en onderhouden van zo’n typisch boswachtershuis.
De kabouters zien het allemaal gebeuren. Al honderden jaren. Ze hebben de boswachter nog gekend en hopen dat de mensen wachten met het slopen. De boswachter was hun lievelingsmens. Met Oud en Nieuw zette hij, ieder jaar, een schoteltje met een oliebol buiten. De vos nam de bol mee, de kabouters peuzelden hem op. Straks is dat niet meer. Dan is er weelde, wifi en workspace.
Renske Kruitbosch is schrijver, columnist en heeft een eigen communicatiebureau, waar zij concepten ontwikkelt en communicatiestrategieën bedenkt en uitvoert. Daarnaast schrijft zij teksten, en gedichten, bedenkt ze slogans en schrijft ze speeches. Haar motto: mensen zijn gek en humor redt alles. www.renskekruitbosch.nl
