Sport
‘Goed blijven ademen’
door Marc Looijen
U leest het goed op de foto: Your Total Quality score 90. Dit was het resultaat dat ik behaalde op dinsdag 19 september. Een week later had ik 87. Een terugval? Nee, niet per se. Deze totaalscore geeft het gemiddelde weer van mijn prestaties op de zes toestellen. En die zijn over het algemeen constant, met slechts een kleine afwijking naar beneden of naar boven.
Current best, Super timing (tempo), Super focus (bereik), Super steady (ritme). Deze termen komen regelmatig, compleet met virtuele confettisnippers, voor mijn neus voorbij op de schermpjes van fit20. Deze belonende tekstjes worden overigens schaarser nu, maar ook dat is niet per se een terugval. Ook dat is te danken/wijten aan mijn constante prestaties; de laatste weken lees ik vooral nog dat ik sterke spieren aan het ontwikkelen ben. En dat is goed nieuws.
De sessies op dinsdagmiddag blijven onverminderd even uitdagend als gezellig. Personal trainer Christine zit mij en de dame met wie ik samen de oefeningen doe, met veel enthousiasme en positivisme op de huid. Elke week vraagt ze vooraf even of we nog fysieke problemen hebben ondervonden na de vorige training. Ja, mijn opspelende rug heeft de voorbije periode een paar keer lelijk roet in het eten gegooid. Ik schreef het al eerder: ná de fit20-training voelt mijn rug juist béter aan, maar soms kón ik simpelweg niet op de toestellen trainen omdat sec zitten al best ingewikkeld was. Helaas heb ik de continuïteit in de trainingen dus niet goed kunnen vasthouden.
En ben ik er weer na een ‘rugpauze van een week’, heeft Christine – lief als ze is – de sympathieke neiging om het toestel voor de rugoefening wat minder streng af te stellen. En dan zeg ik vol overtuiging: ‘nee, ik wil mijn rug juist belasten, ik moet hier even doorheen’. En ik weet dat ze het vanuit een goed hart vraagt, want als ik met een dubbele hernia het gebouw uit strompel, is dat weliswaar mijn eigen verantwoordelijkheid, maar staat dat ook ietwat onvoordelig op haar cv.
Zes toestellen, twintig minuten. En een Leg Press die ondertussen al 147,5 kilo aantikt. Mijn benen zijn niet te stoppen; ik schop de plaat die ik met mijn onderstel wegduw bijkans de fitness-studio uit en de straat op. Hoeveel rek daar nog inzit, ik heb geen idee. De oefeningen met de armen daarentegen blijven op hetzelfde niveau hangen. Een paar herhalingsoefeningen en ik ben kapot. ‘Goed blijven ademen’, hoopt Christine mijn wanhoop ietsjes te verlichten. En ja, ik adem. Enerzijds omdat het moet om in leven te blijven, anderzijds om mijn nood te lenigen.
Anderhalf jaar ben ik bezig nu met fit20. Wie had ooit gedacht dat iemand die steevast roeptoeterde dat ‘sporten altijd met een bal of een puck moet zijn’, zich zo dankbaar kon verliezen in het sjorren aan hendels van fitness-toestellen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
To be continued…
