Columns
Arnold Zweers
Arnold Zweers
‘Het zit er weer op, lekker gesport?’ De jongen hoort me niet, reageert niet. Ik heb soms de neiging na het sporten in de kleedkamer van mijn Apeldoornse fitnesscentrum even met deze of gene een praatje aan te knopen. Over niets bijzonders.
Maar helaas. Oortjesdoof. Spreek me niet aan, ik wil geen contact. Het nieuwe autisme.
Toch heeft de jongen iets gemerkt, kijkt in mijn richting en doet zijn oortjes af. Ik herhaal: ‘Lekker gesport?’
‘Ja, lekker. Ik kom hier drie keer in de week. En u?
‘Twee keer. Al jarenlang.’
‘Je hebt muziek op? Wat voor?’
De jongen, vriendelijk, een jaar of achttien: ‘Rap.’ Ik zie aan zijn gezicht dat hij zich een beetje verontschuldigt voor zijn smaak. Nergens voor nodig.
‘Ja… , rap vind ik fijne muziek.’
Ik: ‘Natuurlijk. Je luistert de muziek waarvan je houdt.’
‘En u? Waar houdt u van?’
Ik zeg: ‘Ik houd van heel veel muziek, ook muziek van nu. Maar ik ben opgegroeid met de Beatles en Rolling Stones, Bob Dylan, Neil Young, David Bowie, Golden Earring…’
‘Oh gaaf,’ onderbreekt de jongen me, ‘daar heeft mijn vader veel platen van, vinyl. Met zo’n pick up. Is hij heel trots op. Ook steeds meer jongeren kopen er één.’
Hij heeft met zijn vader eens een concert van Golden Earring bijgewoond. Vond ie gaaf. ‘Maar die bestaan niet meer toch? Eén is er erg ziek?’
‘Ja klopt. George Kooymans. Geweldige zanger en gitarist. Mijn grote favoriet. Verschrikkelijk.’ Hij vraagt wat hem mankeert. Ik zeg: ‘ALS, een dodelijke spierziekte.’ De jongen schrikt. ‘Oh, dat is erg.’
Hij moet gaan, zegt ‘doei’ en zet zijn oortjes weer rap op. Hij zal zijn vader straks vragen een elpee van Golden Earring te draaien.
‘Maar,’ zeg ik. Hij doet zijn oortjes weer af. ‘Je hoeft je voor jouw rap niet te schamen hoor. Er is slechte en goeie rap.’ Hij lacht, zwaait en gaat. Smaken verschillen, in alles, ook op muziekgebied. Dat is mooi.
Ik had nog willen zeggen: zet ‘m niet te hard. Want ook van die oortjes kun je ècht doof worden. Maar dat was tot dovemansoren gericht.
Tot volgende week!
