Columns
Arnold Zweers
Ik heb ergens spijt van. Van een deel van mijn column van twee weken geleden. Ik had het over ‘de problematiek van zwervers, daklozen, ontheemden of welke benaming je ook wilt gebruiken.’
Dit achteraf lezend vond ik het geen fraai woordgebruik. Hardvochtig. Het gaat om mensen als u en ik. Ik werd daags na het verschijnen van het stukje getriggerd door een tv-programma waarin een dakloze aan het woord kwam. Het was een intriest verhaal.
Bij het schrijven heb ik me laten meeslepen door de overlast die daklozen in Apeldoorn veroorzaken. Dat is ook een realiteit. Mensen die ’s avonds niet meer over het Marktplein (een donker hol na de renovatie) durven fietsen. Mensen die lastig worden gevallen bij Albert Heijn aan de Deventerstraat. Winkeliers die soms angstvallig hun deuren dicht houden. Allemaal waar.
Maar niet elke dakloze is hetzelfde. Iedere zwerver heeft zijn achtergrond, zijn veelal treurige levensverhaal. Daar heb ik er in mijn journalistieke bestaan talloze van opgetekend. Op zeker moment was ik blij dat ik voor de krant niet meer naar Omnizorg hoefde omdat een vrouwelijke collega dat van me overnam. Ik kwam er altijd mistroostig vandaan.
Ik had een achterneef, Henny, die elke ochtend naar dat gebouw aan de Stationsstraat fietste om zijn portie methadon te halen, alternatief voor heroïne. Henny sprak me wel eens aan in de Hoofdstraat: ‘Oom Nol, heb je nog een tientje?’ Met kerst gaf ik hem soms twee tientjes. Ik weet niet eens of Henny nog leeft, zie hem nooit meer. Henny was een leuk joch, met Ciske de Rat-achtige streken. Hij kwam op het verkeerde spoor terecht en daar niet meer van af.
De gemeente en zorgorganisaties doen wat ze kunnen, onder meer met Omnizorg en De Herberg. Petje af. Maar het is dweilen met de kraan open. Een grote fout was vanaf kabinet Rutte-1 (2010-2012) de bezuiniging op de ggz waardoor overlastgevende psychiatrische patiënten niet meer opgenomen kunnen worden. De wooncrisis en het volstrekt ontspoorde immigratie- en integratiebeleid en illegaliteit doen de rest. Aanpak van de overlast is een must. Maar voorop: we hebben het over mensen, zoals u en ik.
Tot volgende week!
