Columns
Arnold Zweers
Arnold Zweers
Een zaterdagochtend op Sportpark Orderbos. Mijn jongste kleindochter Feline (8) moest met haar Zwolse team hockeyen tegen meiden van ‘ons’ AMHC. Ik fietste door een haag van geparkeerde auto’s. Auto’s van voetballers, hockeyers, tennissers, korfballers. Ouders die met hun sportende kind meekwamen. Ik was hier niet voor het eerst. Als jong AGOVV’ertje voetbalde ik wel eens ‘uit’ tegen csv Apeldoorn of B & O.
Maar ik liet het nu, terwijl mijn kleindochter de tegenstander pittig partij gaf, even goed op me inwerken. Zou dit nu ook nog kunnen: middenin zo’n fraai stukje Veluws natuurgebied een sportpark aanleggen met een rondweg, en alles erop en eraan? Geen denken aan!
Dat is maar goed ook. In de jaren vijftig tot en met tachtig van de vorige eeuw is al genoeg afgeknabbeld van ons nationale natuurgebied. Logisch dat dat een beschermde status kreeg. Toch heeft dankzij de serieuze oorlogsdreigementen van meneer Poetin de Nederlandse Defensie voor uitbreiding van zijn schietterreinen het oog (weer) laten vallen op delen van de Veluwe. Waaronder het Rozendaalse Veld ten noorden van Arnhem. Wel raar dat je zoiets bedenkt voor ’s lands grootste Natura 2000-gebied, terwijl strenge stikstofnormen ons land in een verstikkende wurggreep hebben.
In de jaren vijftig en begin zestig van de vorige eeuw kon dat zomaar: hele stukken bos kappen (ook het Sprengenbos voor de bouw van Belastingkantoren), waar anno nu al bouwvergunningen worden geweigerd vanwege de aanwezigheid van een vleermuis, een das of een beestje waar niemand van gehoord heeft.
Ik zag onlangs een blije Sanne, die op de speelweide van park Berg en Bos een kiosk heeft geopend. Toiletten waren prima, maar daar ook ijs en snoep verkopen? Nee, nee, slecht voor kinderen!, riep een milieugroep, niet doen! Gelukkig ging de gemeente hier niet op in.
Wat toen gebeurde was fout: met een enkele pennenstreek een heel bos kappen. Maar de doorgeslagen inspraak van nu – gretig benut door mensen die altijd wat te muggenziften hebben – is het andere uiterste. Lieden die spijkers op laag water zoeken in een overactief landje waar elke spijker in een muur bitter noodzakelijk is.
Tot volgende week!
