Stedendriehoek

Netflix

In de Netflix-serie Inventing Anna wordt de hoofdrol gespeeld door mijn favoriete actrice Julia Gardner (Ozark). Toch werd mijn aandacht getrokken door een ander personage…

In deze serie, namelijk, raakt een hoogzwangere journaliste geobsedeerd door de fraudeverdachte Anna. Deze jonge vrouw wist de Amerikaanse elite jarenlang te bedriegen. Dit deel van de serie is waargebeurd.

Maar de journaliste is grotendeels fictief. Zij wil haar artikel schrijven voordat haar baby wordt geboren. Zij is niet bezig met de babykamer of het nemen van rust, ook al probeert haar man haar ertoe te bewegen. Nee, ze is volkomen geobsedeerd om de waarheid te vinden achter het verhaal van Anna. En ja, zoiets zie je niet vaak.

Hoewel ik mezelf als een geëmancipeerde vrouw beschouw, betrapte ik me op de vraag hoe geloofwaardig het was. De journaliste, namelijk, schrijft door aan haar artikel terwijl haar vliezen op het punt staan te breken. Ze wordt hierin gesteund door haar partner – wat mij eveneens opvallend scheen.

De maakster van de serie, Shonda Rhimes, staat bekend om haar baanbrekende werk op het gebied van racisme en seksisme. Zij is het brein achter Grey’s Anatomy, wat de eerste hitserie was die ‘kleurenblind’ castte.

Nu gingen mijn gedachten ernaar uit dat ik het niet herkende, maar dat andere vrouwen zich in deze situatie misschien wél zouden herkenn– en o, ineens wist ik het weer! Ik was zélf die vrouw!
Mijn dochter werd vijf weken te vroeg geboren, maar dat wisten we toen nog niet. Nadat er een scheurtje in mijn vruchtwatervlies werd ontdekt, moest ik het verder afwachten in het ziekenhuis. Alwaar ik… het nieuwe deel van mijn toenmalige, succesvolle tienerserie afrondde. Ik was het zelf!

Lachend en ook wel hoofdschuddend heb ik de serie uitgekeken (aanrader). Wat weet die Shonda Rhimes de tijdgeest toch goed te pakken.



‘We wisten dagenlang niet waar de sleutels waren…’

“Ik weet niet of dit past bij ‘dit viel mij op’, want in mijn huis was ons juist iets níét opgevallen. Mijn zoon was zijn sleutels kwijt en we konden die nergens vinden. Het duurde dagenlang. De laatste keer was hij zelf binnengekomen, dus de sleutels moesten er zijn. Ik had ook een vage herinnering aan de sleutelbos, maar waar was die dan gebleven!! Mijn zoon dacht dat de katten ermee hadden gespeeld en ik dacht dat zijn vader ermee te maken had. Pas na enkele dagen pakte ik een oud vestje op en hoorde ik iets rinkelen… Kennelijk had ik zijn sleutels gebruikt toen ik even gauw iets naar de container bracht. Ik schaamde me dood…” – Amira



‘Mijn tuin is klaar voor de lente’
 

Marry, 62 jaar, Deventer: “Ik heb een heel klein binnentuintje. Een stadsbinnentuintje. Daar ben ik heel erg blij mee. Een ommuurd, klein binnentuintje is het. Daar begint alles wel weer te groeien en te bloeien. Ik hoef er niet veel aan te doen. Het groeit vanzelf. Het enige is af en toe een beetje snoeien. Ik heb één boom, een aangewaaide wilg is dat. Die laat ik snoeien door een klusjesman, want dat lukt me niet meer. Die wilgentenen zijn zomaar drie meter lang, dus nee, dat lukt me niet meer.”

Ganna, 45 jaar, Apeldoorn: “Sinds ik ben verhuisd, heb ik geen tuin meer maar balkonnetjes. Het hele jaar door ben ik daarmee bezig. Ik heb veel grote potten met klimplanten. En ik heb een tic, want het mogen alleen witte bloemen zijn. De potten zijn ook wit. Mijn streven is dat ik overal stekjes pluk en die laat uitgroeien. Een vriendin had een witte passiflora, dus daar was ik meteen enthousiast over. Dan begin ik met een ieniemienie-stekje. Ja, ik heb wel groene vingers.”

Saniye, 41 jaar, Apeldoorn: “Wij hebben een nieuwe voortuin, die komt steeds meer tot leven. Met een zelfgemaakte pizza-oven, die heeft mijn vriend gemaakt. We kijken vanuit de openslaande deuren in de pizza-oven. Daar kunnen we groenten en aardappeltjes in bereiden. Als we pizza over hebben, brengen we die nog weleens naar de buren. Mensen kunnen ons er zien zitten, dat geeft leuke gesprekjes op straat. Soms verrekken mensen bijna hun nek om te kijken: wat is daar nou?”