Stedendriehoek
Na bijna drie decennia is het zover: er breekt een nieuw hoofdstuk aan in het leven van Klaasje en Sikko Boonstra uit Klarenbeek. Met de AOW-leeftijd in zicht, dragen ze begin november hun pension én woonhuis over aan twee dertigers uit Harmelen. “Als het uur U is aangebroken en we de sleutels moeten overdragen, zullen we wel een traantje laten.”
Een nieuw avontuur. Zo voelde het voor Sikko en Klaasje, toen ze in oktober 1991 de sleutels in het slot staken van hun nieuwe onderkomen aan Kanaal Zuid 293. Natuurlijk, ze hadden een jong gezin met drie kinderen, maar de wens om samen te ondernemen was er óók.
De puzzelstukjes vielen op z’n plek toen Sikko tijdens het brengen van zijn toenmalige politiehond hoorde over de verkoopplannen van de oorspronkelijke eigenaren. “Ik zei tegen Klaasje: Is dit niet wat voor ons? Het paste precies in het plaatje: meer ruimte om het huis én iets voor onszelf.” Klaasje vult aan: “Die dierenliefde was er altijd al. We zijn beiden in Friesland opgegroeid met honden. Beestjes horen echt bij ons leven.”
Ze besloten ervoor te gaan en toverden het kleine pension binnen een paar jaar om tot modern verblijf waar de viervoeters alle ruimte hebben. In 2006 kwam er een trimsalon bij, waar vaste hulp Theresia de honden voorziet van een stralende vacht. Niet alleen hondenbezitters uit Voorst, Apeldoorn en omgeving weten hen te vinden. Ook mensen uit onder meer Den Haag, Friesland en Amersfoort rijden graag richting Klarenbeek.
“Veel van hen hebben hier gewoond en zijn verhuisd. Toch komen ze hier hun hond brengen. Soms van generatie op generatie. Fantastisch”, straalt Sikko. “Het is ook heel bijzonder wat ze Klaasje allemaal vertellen”, vervolgt hij. “Ik ben nogal een kwebbel, maar Klaasje heeft altijd een luisterend oor. Zo zijn er in de loop der jaren in vertrouwen een heleboel mooie en soms emotionele verhalen gedeeld.”
Dat klantcontact is dan ook iets wat ze – naast de zorg voor de honden – zeker gaat missen. “Het besef begint nu een beetje te komen. Het is wel definitief”, zegt ze met tranen in haar ogen. Ook de broodnuchtere Sikko heeft het even moeilijk. “Als het uur U is aangebroken en we de sleutels overdragen, laten we zeker wel een traantje. Maar op een gegeven moment is het gewoon tijd om te stoppen.”
De beslissing om te stoppen ontstond al zo’n twee jaar geleden. “Onze kinderen vroegen: hoe lang willen jullie eigenlijk nog doorgaan? We hebben niet alleen kinderen, maar inmiddels ook vier kleinkinderen. De spontaniteit om dingen samen te doen, is er vaak niet. Oud en nieuw vieren we bijvoorbeeld vrijwel altijd met z’n tweetjes, omdat we niet weg kunnen. Daar kies je natuurlijk voor met een bedrijf als dit, maar het heeft ons wel aan het denken gezet. Volgend jaar krijgen we allebei AOW, dus hoe mooi kan het lopen?”
En of het zo moet zijn, zijn de nieuwe eigenaren voor Sikko en Klaasje een lot uit de loterij. “Ze had al tien jaar de droom om een pension te beginnen. Ze is gedragstherapeut voor honden en gaat ook gedragstherapie geven. Daarnaast komt er ook een kattenopvang bij. Een echte meerwaarde dus. Dat we het zo over kunnen dragen, is voor ons óók een droom.”
