Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Het zou een lastige dag worden, maar dat wist ik eerst nog niet. Mijn dag was met goede moed gestart. Ik had mijn eerste werkzaamheden verricht en daarna vertrok ik voor een ommetje. Dit keer nam ik zelfs een verzameling oud brood mee voor de eendjes. Alles leek goed op orde, er was geen vuiltje aan de lucht. Nog niet. In het Oranjepark van Apeldoorn passeerde ik een bejaarde dame. Zij liep met een rollator en had ook een hondje aan de lijn. Hierdoor versperde zij de weg, maar dat gaf niet. Ik stapte via het gras naar het bruggetje.
Zie je, de vogels waren hongerig. De meeuwen begonnen meteen te schreeuwen. Ik werd al omringd door duiven en eenden. Zelfs de meerkoeten doken voor hun doen agressief op het brood. Ineens voelde ik een luchtverschuiving over mijn rug. De vogels stoven gelijktijdig op. Nieuwsgierig keek ik om, en daar stond de vriendelijke bejaarde dame. ‘Ze houden je goed bezig, hè?’ groette zij hartelijk. Aha, dacht ik, vandaar de windvlaag – ongelooflijk. De vogels waren geschrokken van het hondje en kozen het zekere voor het onzekere. Ik wilde mijn bevindingen delen. Ik wilde haar vertellen van mijn bijzondere ervaring met de vleugelkracht. Maar ik hoorde mezelf zeggen: ‘Die hond jaagt ze weg.’
De vrouw antwoordde iets als ‘ik hou hem goed vast’ en stiefelde verder over de brug. Geschokt keek ik haar na. Hoe kon ik nog uitleggen dat ik juist een positieve ervaring met haar had willen delen? Mijn gedachten moesten een snelle en graag sympathieke oplossing zoeken, maar die weigerden dienst. Toen wist ik dat het een lastige dag zou worden…
“Veel mensen zijn voor hun wintervakantie naar Frankrijk gegaan omdat je daar geen testen nodig hebt. Je moet wel gevaccineerd zijn, maar verder heb ik nul controles gehad. Ik was eigenlijk op zoek naar iets in Oostenrijk, maar toen dacht ik: Als ik nu zo veel geld uitgeef en er test er toevallig een positief, dan ben ik mijn geld kwijt. Toen heb ik voor Frankrijk gekozen. Er waren echt veel Nederlanders. Wat opviel, is dat ik er nauwelijks ben gecontroleerd. Ik stond al klaar met alle formulieren, maar dat was niet nodig. Aan de ene kant vond ik dat wel relaxed, maar aan de andere kant is het natuurlijk ook niet goed.” – Annouschka
Marry, 61 jaar, Deventer: “Ik zou heel graag weer eens naar een concert willen, en dan ook op een gewone manier. Niet dat je op stoeltjes moet zitten en gecontroleerd wordt van tevoren. Gewoon: in een concertzaal, biertje erbij, lekker vooraan staan bij het podium, tussen de mensen… Lekker meezingen en dansen maar! Zittend een concert kan natuurlijk wel als je naar een opera gaat of wat dan ook, maar bij een popconcert vind ik dat niet leuk.”
Juliëtte, 39 jaar, Deventer: “Ik vind het net zo leuk om thuis films of tv te kijken. De afgelopen periode heb ik met mijn man en mijn zoon vooral cabaretshows gekeken. We houden van Daniël Arends en Jochem Myjer. En je hebt Nasrdin Dchar die zo mooi, bijna sprookjesachtig kan vertellen. Hij heeft een show online gezet en die kun je tegen betaling kijken. Hij speelt zijn voorstelling dus voor een lege zaal, hij krijgt geen reactie van publiek. Dat je dat dan op die manier doet, vind ik heel knap.”
Katinka, 52 jaar, Zutphen: “Ja. Ik hou van concerten. Ik had Doe Maar staan en de Dolly Dots. Dat is zo’n jeugdsentiment, dus ja. Ik zou met vriendinnen gaan, dan gaan we voor die tijd even lekker een hapje eten en hebben we een gezellige avond. Doe Maar ging niet door omdat Henny Vrienten ziek werd. En de Dolly Dots kon niet doorgaan vanwege corona. Ik vind het heerlijk om naar het theater te gaan en de film. Zodra het weer kan, ga ik ernaartoe.”
