Stedendriehoek
Toen ik vijftig werd, dacht ik: het is tijd. Het was tijd om mijn kennis te gaan overdragen. Ik was nu op de leeftijd gekomen waarop ik verantwoordelijkheid moest nemen – zoiets. Het was meer een gevoel dan mijn verstand.
In mijn agenda was ruimte om een extra activiteit te ontplooien. Aan de ene kant door de ontlezing, maar aan de andere kant doordat ik – na jaren – mijn kleine uitgeverij zonder al te veel stress kan laten draaien. Bovendien zijn mijn kinderen nu groot. Dit is ongeveer hoe een herintreder zich moet voelen, dacht ik.
Dus ging ik op zoek naar een manier om kennis over te dragen. Ik overwoog workshops, cursussen, gastlessen, coaching… Driekwart jaar geleden was ik eruit. Dit werd het plan: ik zou het onderwijs ingaan.
Expres zeg ik dat het driekwart jaar geleden was. Daaraan merk je wel dat het allemaal zo snel niet is gedaan, ondanks de tekorten in het onderwijs. Wat zijn er veel precieze diploma’s nodig! Nu voelde ik me ineens toch oud. Hoezo was de ervaring van deze herintreder zo weinig waard…?
Ik bezocht informatieavonden voor zij-instromers, waar mijn leeftijdscategorie in de meerderheid was. Op mijn vijftigste zou ik opnieuw een studie starten, ik was al aangenomen en zelfs al begonnen. Een klein bezwaar was dat ik eigenlijk ook weer niet zóveel ruimte in de agenda had…
Maar kijk, ik had geluk. Gaandeweg kwam er alsnog de mogelijkheid om vanuit mijn ervaring te werken.
Lang verhaal kort: vrij onverwacht ben ik deze week begonnen als invaldocent Nederlands op een creatieve mbo in Utrecht. De match lijkt er perfect te zijn. De leerlingen heten er ‘studenten’ en ze noemen mij bij de voornaam. Maar ze mogen natuurlijk ook ‘mevrouw’ zeggen, dat maakt het wel zo echt.
“Afgelopen week liep ik vanaf het station van Apeldoorn een stukje mee met een slechtziende man. Hij gebruikte zijn wit-rode stok en vroeg: ‘Is dit de goede uitgang naar de Stationsstraat?’ Hij wilde richting het Oranjepark en ik liep met hem mee. Onderweg viel het mij op hoeveel obstakels hij moest nemen. Er lagen omgevallen fietsen op het trottoir. Even later moest hij naar rechts uitwijken voor een geparkeerde auto met aanhanger, die half op de stoep stond. Bij het Marktplein is het trottoir weg en moet je over het fietspad… Bij de Paslaan aangekomen, namen we afscheid. Over mijn schouder zag ik hoe behendig hij de mooie eiken passeerde die af en toe zijn weg kruisten.” – Frits
Marion, 52 jaar Zutphen: “Ik vind alle seizoenen iets hebben. De winter vind ik hypergezellig thuis, binnen. In de zomer vind ik het fijn buiten. Ik pas me aan. Ik ben geen grote zonliefhebber in die zin dat ik aan het strand lig te bakken. Ik heb rood haar, dus een gevoelige huid, en mijn man ook. Die heeft nog minder zin in de felle zon dan ik. We genieten wel van een terrasje in de zon, maar ik zit er niet speciaal op te wachten.”
Regina, 39 jaar, Deventer: “Voor mij is de wintersportvakantie het liefste ook met zon. Dus ja: sowieso zon. Mijn man is niet zo van op het strand liggen, die is wel graag actief. Dan is juist zo’n skivakantie wel lekker, maar dus wel graag met zon. Ik merk al dat de dagen langer worden, dat is echt heerlijk. Iedereen snakt er wel naar hè, lekker de lente. Vroeger kon ik wel last hebben van de donkere dagen. Omdat ik overdags op school zat en na schooltijd veel sportte, zag ik dan bijna geen daglicht.”
Katinka, 52 jaar, Zutphen: “Nee, wij gaan niet naar de zon. We gaan liever de andere kant op, naar het noorden. We gaan graag naar Zweden, daar zit familie van ons en we hebben er vrienden. De cultuur is er heel anders en we hebben onze draai er gevonden. Je kunt er lekker wandelen, zwemmen en het is gewoon een heerlijk land. Als je zegt dat je naar Zweden gaat, reageren mensen met: ‘Daar regent het toch altijd, of daar is het altijd koud?’ Maar dat is gewoon niet zo, het is er heerlijk.”
