Stedendriehoek
Column Nanda Roep
Deze week wordt mijn dochter eenentwintig. Elke keer vergis ik me en denk ik dat ze achttien wordt. Nu grappen we daarom maar dat ik bij achttien ben blijven steken. Het wil er niet in dat ze volwassen is!
Tegenwoordig woont ze in Deventer. Toen ik laatst op visite kwam, vanuit Apeldoorn, zag ze dat ik emotioneel was. Het klopte. Het uitzicht op haar mooie appartement raakte me. Ze heeft het zo goed voor elkaar en het is allemaal zo volwassen.
Terwijl ik… nog met mijn baby ben. Vijf weken te vroeg is ze geboren. Ze was klein, zó klein… Haar vader trad op in Middelburg, waar de show moest worden gestaakt vanwege de geboorte. Op vakantie zijn we later weleens aangesproken door iemand die in het publiek had gezeten. Of dit dan die baby was?
Ja, dit was ze…
We hebben een energieke, vrolijke, spannende en turbulente jeugd beleefd. We zijn samen geïnspireerd geraakt en we zijn samen nog groter gegroeid. Ik was erbij, samen met haar vader en broertje, en ik heb haar aangemoedigd. Maar dat ze op een dag volwassen zou zijn, daar had ik me niet op voorbereid, weet ik nu.
In Deventer is ze niet alleen, ze woont er samen met haar vriend. Zo’n fijne jongen die haar op zijn beurt ook weer aanmoedigt en inspireert – en zij hem. Op haar eenentwintigste werkt mijn dochter harder dan haar beide ouders op die leeftijd deden.
Wie heeft haar dat geleerd? Wanneer is dit gebeurd? Hoe is mijn baby ineens deze liefdevolle jonge vrouw geworden?
De verjaardag vieren we zoals we het gewend zijn. Met mooie cadeaus en een etentje. Hoe dichterbij het komt, hoe meer wensen er tevoorschijn komen en hoe duurder het allemaal uitpakt. Gelukkig zijn sommige dingen hetzelfde gebleven.
“Het lekkere zonnetje is mij opgevallen! Toen het afgelopen week zo warm werd, heb ik meteen bijna alle dagen op een terras gezeten. Ik heb met een vriend geluncht op een terras en ik heb met een vriendin gedineerd op een terras. Een derde keer heb ik zelfs een alcoholvrije cocktail besteld, toen kwam ik onverwachts op het terras terecht met een collega. Zij wilde er ook een. Zaten we daar. De glazen hadden zo’n extreem hoge steel en daarop stond zo’n extreem breed glas… Mijn collega had een knalroze drankje en het mijne was groen. Echt goed.” – Sandra
Saniye, 41 jaar, Apeldoorn: “Ik ben eigenlijk het hele jaar 1 april aan het uitvoeren. Ik gooi altijd van die grappen erin. Bijvoorbeeld: wij lieten onze katten castreren en mijn moeder is heel goedgelovig. Ze vroeg iets en ik zei: ‘Nee, we gaan zo bij de dierenarts een doe-het-zelf kit ophalen om te castreren.’ Ik legde uit dat het gemakkelijk was en dat de balletjes gewoon in de groene container konden. Zij geloofde het! Ik was vergeten te zeggen dat het niet waar was. Zij vroeg later: ‘Was het niet heel eng om te doen? Ik ben blij dat je mij niet meevroeg.’ Ja, mijn moeder is goed publiek. Nu zeg ik het nog weleens tegen mensen: ‘Er bestaan doe-het-zelf kits, hè?’’
Marion, 52 jaar Zutphen: “Dit is heel lang geleden gebeurd. Er was een grote fabriek met zo’n schoorsteen die vanaf de grond de lucht ingaat. Er had in de krant gestaan dat die schoorsteen zou worden opgeblazen. Er waren werkelijk honderden mensen die zich eromheen hadden verzameld, want ze wilden het allemaal zien. Op een gegeven moment kwamen er mensen tevoorschijn uit de top, geen idee hoe die daar waren gekomen. Ze rolden een spandoek naar beneden met de tekst ‘1 april’. De hoeveelheid mensen en de ontreddering herinner ik me heel goed. Ik vond het indrukwekkend.”
Juliëtte, 39 jaar, Deventer: “Ik vind het een beetje infantiel, zo van: haha, je veter zit los. Nou, poepoe. Ik vind het niet leuk om te zeggen: ‘Het is 1 april, dus ik stuur mijn kind naar de winkel om waterbelletjes te kopen.’ Ik heb op veel scholen gewerkt en daar heb ik wel collega’s gehad die dat soort dingen heel leuk vonden. Die deden zogenaamde toetsen op 1 april met rare opdrachten, waarbij de allerlaatste tekst was dat ze het allemaal niet hoefden te doen. Of ze stuurden een kind om bij de conciërge een plintentrapje te halen. Ik vond dat altijd heel flauw, want die kinderen waren daarna verbouwereerd en ik vond dat niet leuk.”
