Stedendriehoek
Het sneeuwt bij Arnhem. Op de snelweg, net na de rotonde. Wat zijn dat voor pluisjes?!’ Zoon kijkt op van zijn iPad op de achterbank. ‘Paardenbloemenpluis!’ roepen dochter en ik. We hadden er op de heenweg ook al in gezeten: een lentesneeuwbui. Dit wordt een gele zomer. Zoon verdiept zich weer in zijn scherm
Aan de rechterkant gloeit het geel van de veerpont tussen Dieren en Olburgen op, een zuil zonnestralen maakt de belichting optimaal. Soms valt het leven met zichzelf samen en voelt alles goed. Dat is niet uit te leggen, dat hoeft ook niet. U kent het vast.
Gold van Spandau Ballet tuimelt door de speakers. Ik begin een verhaal over de kracht van muziek; dat ik me nu een vijftienjarige voel, omdat dit nummer toen uitkwam. Zo zullen jullie waarschijnlijk meteen aan deze periode denken als je over jaren Arcade van Duncan weer hoort.’ Dochter kijkt op en knikt minzaam. Zoon digitaalt onverstoorbaar verder.
Dan graas ik mijn gedachten maar af.
Geluidloos.
We worden ingehaald door een Porsche. Opeens schiet het rapport van onze waarnemend gemeentesecretaris me te binnen.
‘Zutphen moet verzakelijken.’ Ik las het in Contact. Ron Jeltema kreeg de opdracht de gemeente door te lichten en dit was een van zijn conclusies.
Zutphen zakelijker? Waarom? Ik had het artikel met bovengemiddelde interesse gelezen. De onderzoeker had onrust op de burelen ervaren. Hij had bewondering voor het feit dat het college in een half jaar tijd flink had bezuinigd en er was sprake van ambitie en sterk inhoudelijke gedrevenheid.
Maar: zaken afmaken goed ordenen en implementeren – ho maar.
Mijn wangen waren rood geworden terwijl ik het stuk tot me nam.
De afgelopen maanden had het Zutphens college zich niet bepaald populairder bij me gemaakt. Verscheurd had ik live toegezien hoe representanten van het extreme maai- en hakbeleid de twee mooie kastanjes op het Rijkenhage in stukken hadden gezaagd. Dan is er nog de naderende mogelijke sluiting van het Muziekmuseum in het prachtige pand aan de Zaadmarkt waar ooit Museum Henriette Polak huisde. Boze tongen beweren dat het aan de horeca verkwanseld wordt. Om nog maar te zwijgen over de Witte Vleugel van het oude stadhuis – wat gaat daarmee gebeuren?
Maar de onderzoeksconclusies stemmen me mild.
Ik herken me opeens he-le-maal in mijn eigen gemeente. Voel me ook best inhoudelijk gedreven en ben de laatste tijd zelfs behoorlijk ambitieus. Maar: zaken afmaken goed ordenen en implementeren – daar is ook bij mij nogal wat op aan te merken.
‘Te weinig aandacht voor financiën en bedrijfsvoering concludeerde de onderzoeker glashard.
Als ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk, zeg ik hetzelfde.
We zoeven Zutphen binnen. Ik geniet van het bekende kedeng-kedeng onder onze wielen, op het asfalt van de oude IJsselbrug.
De stad en ik, ik en de stad – zakelijke partners zullen we nooit worden.
Maar liefde: volop.
Eke Mannink is schrijver & voormalig stadsdichter van Zutphen. Vanuit het hart van de stad houdt ze wat ze ziet poëtisch tegen het licht. Want als je goed kijkt, zie je méér.
Iedere week weer.
