Toeristje blijven spelen?

Bij veel situaties tijdens een vakantie dringt zich automatisch een keuzemenu aan me op. Hang ik de geroutineerde, veelbereisde toerist uit die uitstraalt alles al te hebben meegemaakt en hooguit schouderophalend rondloopt? Of juist de bezoeker die alles wat ‘m overkomt blij verwelkomt. Een kind in een snoepwinkel dat iets mag uitzoeken maar zich vooral overdonderd voelt door de hoeveelheid onbekend, lokkend lekkers in interessante vormen of felle kleuren. Of wordt het dit keer de variant op de ‘when in Rome do what the Romans do’ houding? Je komt hier al 10 jaar en dus versta je het binnensmonds gesproken dialect van de lokalo’s inmiddels prima. Je countert dat geroutineerd door zelf ook iets onverstaanbaars te antwoorden.
Maar dat kiezen duurt regelmatig een fractie te lang. Gevolg: de keuze is al gemaakt door een medereiziger, receptionist of verkoper. Ondanks dat ik met al mijn reiservaring best soepel tussen die drie karakters kan switchen, laat dat dan toch een narrige nasmaak achter. Soms helpt trouwens geen enkele houding. Denk aan de keren dat je in een buurtwinkel in pakweg Luik of Bordeaux tandenknarsend staat te wachten. En pas een blik waardig wordt gegund wanneer alle lokale klanten zijn geholpen. Zelfs als ze veel later zijn binnen komen stiefelen.
Allez, maar wat veel problematischer is, is dat mijn gejongleer met verschillend gedrag, om vooral maar voor vol aangezien te worden, inmiddels tot achterhoedegevecht is gedegradeerd. De acceptatiegraad van de toerist loopt immers op veel populaire locaties terug. Men ziet ‘ons’ steeds minder als exotische nieuwsgierigen waaraan wat valt te verdienen. Veel vaker als bezetters die huizen inpikken waar de lokale bevolking geen aanspraak meer op kan maken. Of als lompe, onwetende banjeraars die lokale gebruiken negeren dan wel rijke snobs die de winkelprijzen belachelijk hoog opdrijven.
Daarom moet je steeds vaker entree betalen voor het bezoeken van een pittoreske binnenstad. Dat kun je nog als enigszins vriendelijke regulatie beschouwen. Op andere plekken word je als toerist echter al ronduit weggejaagd. In Barcelona staan bewoners van sommige wijken regelmatig met waterpistolen klaar om je hartelijk terug te schieten. In Venetië moet je langs protestborden laveren om bij de wereldberoemde hotspots te komen. Maar, omdat ‘we’ ook niet thuis willen blijven, kan de grote clash niet uitblijven. Wanneer valt het eerste slachtoffer bij een heus toeristenoproer?