Columns
Ooit adviseerde een kennis mij om eens ‘wat met filosofie’ te gaan doen. Waarschijnlijk dacht hij dat ik de tijd die ik soms nodig heb om een fatsoenlijk antwoord op een vraag of opmerking te formuleren, gebruikte voor diepzinnige overpeinzingen. Over de zin van het leven en waarom we in het dagelijks leven doen wat we doen. Ofwel, waarom komen we zo zelden verder dan onhandig struikelen van de ene naar de volgende scène?
Nou ben ik de beroerdste niet en dus schreef ik me in voor een cursus praktische filosofie. Het was coronatijd en het werden dus acht wekelijkse online Zoom-ontmoetingen. Dat betekende in mijn geval dat je tien paar ogen constant op je gericht weet. Dat doet wat met mijn opnamevermogen. Vanaf het moment waarop de gespreksleider zijn inleiding begon met de levensloop van Socrates, dwaalden mijn ogen en gedachten onverbiddelijk af naar de andere deelnemers, die uit alle hoeken en gaten van het land afkomstig waren. Of beter gezegd, naar hun Zoomomgeving die de camera van hun laptop, behalve hun gezicht, ook ongewild maar genadeloos toonde.
De inleider, die het hiervoor vereiste warme, invoelende stemgeluid bezat, begon langzamerhand de link te leggen naar de eerste diepzinnigheden die de beroemde Griekse filosoof had laten opschrijven. Maar ik constateerde dat de deelnemer die vanaf Vlieland had ingelogd er niet aan was toegekomen haar werkkamer fatsoenlijk op te ruimen. Een eilanddingetje? In Limburg Zoomden ze vooral vanaf grote keukentafels leek me, het voordeel ontging me, je kon immers elk moment gestoord worden door een huisgenoot. Die gast uit Leiden was waarschijnlijk naar de meterkast van zijn studentenhuis verwezen, anders kon het dagelijkse feestje in de woonkamer wel eens hinderlijk onderbroken worden door een zinnige opmerking. Enzovoorts. Er bleef uiteindelijk zo weinig hangen van de cursus dat ik al snel na afloop besloot dat ik ‘m nog eens moest overdoen. Maar moest dat dan fysiek? Met Socrates liep het destijds immers ook nogal beroerd af.
Na een langere periode van Zoomonthouding houd ik de laatste tijd weer vaak online-interviews. Voordeel is wel dat ik nu niet meer word afgeleid door de achtergrond, want die is tegenwoordig – privacy! – of compleet geblurd of vervangen door een schitterende palmboom op een paradijselijk eiland. Maar is dat nou vooruitgang?
