De kunst van het bewaren

Zo, ik heb weer een stapel elpees aan mijn verzameling kunnen toevoegen. Ze stonden bij een vriendin al decennia lang te verstoffen op een donkere zolderplek. En aangezien ze geen platenspeler meer heeft en ook niet van plan was om er een aan te schaffen, wilde ze er best van af. Dan ben ik de beroerdste niet en nam de meest aansprekende albums mee naar huis. Terwijl ik de licht gebutste en verkleurde albumhoezen bijna liefkozend door mijn handen liet glijden, vroeg ik me af waarom ik hier nou zo blij van werd. De muziek op al deze albums zou ik zonder uitzondering binnen een paar tellen via Spotify kunnen beluisteren. Maar ik koos dus voor fysieke geluidsdragers, die ruimte innemen in de platenkast, die je stofvrij moet proberen te houden en waarvoor je een paar handelingen moet verrichten voordat de licht krakende inhoud door je speakers kan schallen.
Er is een filosoof die over dit fenomeen boeken heeft geschreven. Byung-Chul Han is een Koreaan die voornamelijk in Duitsland filosofeert. Alles wat vluchtig is, zoals die hele digitale omgeving, heeft uiteindelijk weinig betekenis voor ons, stelt hij. Als je ermee ophoudt is het weg. Hoe anders is dat met ‘echte’ dingen in ons leven: een stoel, een schilderij, een elpee. Die tastbare zaken vormen bakens in deze steeds snellere, vluchtiger maatschappij. Ze waren er gisteren, zijn er vandaag en bestaan morgen ook nog, wat er verder ook om ons heen verandert. Dat is best geruststellend en dat moeten we dus koesteren. Die tastbare zaken krijgen waarde voor ons, juist omdat we ze moeten kopen en onderhouden en omdat ze letterlijk een plek innemen. En hoe langer je ze bezit, des te meer verleden krijgen ze. Ze slijten of er komen verhalen aan vast te zitten waarmee de waarde van het object verder toeneemt. Nadeel is natuurlijk ook dat het steeds moeilijker zal worden om je te ontdoen van spullen, bedenk ik opeens. Ik ken iemand die nauwelijks nog de voordeur kan opendoen vanwege het meer dan ramvolle appartement waarin hij woont. Maar goed, zover is het bij mij nog lang niet en zonder schuldgevoel leg ik dus de eerste elpee op de draaitafel. Maar misschien moet Hans volgende boek daar over gaan…